Τί κάνει αυτά τα ουγγρικά ψάρια τόσο μαγευτικά; Μήπως είναι τόσο νόστιμα;
Τα ούγγρικα ψάρια είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα ξεχωριστό από τα άλλα. Ο κεντρικός ήρωας του παραμυθιού είναι ο Γιάννης Πλιώτας, συνονόματος με τον συγγραφέα (τυχαίο-δεν νομίζω) και τον εκδότη (Βορειοδυτικές εκδόσεις), ο οποίος έχει μπλέξει σε μία περιπέτεια με τους φίλους του Μάγο και Βρύζα, ώστε να βρουν και να σώσουν τον κοινό τους φίλο Χάκερ από τους απαγωγείς του.
Στην προσπάθειά τους να τον σώσουν μπλέκουν σε μια υπόθεση η οποία εκτυλίσσεται στην ευρύτερη περιοχή των Ιωαννίνων απ’ όπου ερευνούν τα στοιχεία που τους προκύπτουν και το αγνό τους μυαλό με την αξιέπαινη προσπάθεια να βρουν τον αγαπημένο τους φίλο τους οδηγεί ολοένα και σε μεγαλύτερο μπλέξιμο.
Αντιγράφω από τον δικτυακό τόπο των Βορειοδυτικών εκδόσεων:
«…προβλέπει ότι θα επιστρέψουμε σύντομα στη δραχμή. Δεν πέρασε από ιδιαίτερη διαδικασία επιλογής μιας και ο συγγραφέας είχε μέσο. Αν ανοίξετε τις σελίδες του θα πεταχτούν πιράνχας, κινήσεις ματ, καπετάνιοι της αντίστασης, το ανάποδο ψαλίδι του Σιαλμά, υπόνοιες για πραξικοπήματα και πολλή προπαγάνδα. Πολλή όμως.»
Ε, λοιπόν ξέρετε κάτι; Είναι ακριβώς έτσι! Το βιβλίο έχει αστείρευτο γέλιο στον βαθμο που μου αρέσει εμένα, με υψηλές δόσεις αυτοσαρκασμού. Κρίνοντας τον συγγραφέα, ο λόγος του είναι ξεκάθαρος και μοιάζει οικείος ενώ δεν λείπουν λογοτεχνικά «τρικ» χωρίς όμως να ξεφεύγει από το ύφος που θέλει να δώσει.
Κατά τα άλλα οι ήρωες του βιβλίου είναι αξιαγάπητοι , θα τους συμπαθήσετε και θα ευχόσασταν να βρίσκεστε στην παρέα τους για να τους βοηθήσετε και εσείς στις έρευνές τους. Το ίδιο θα ευχόταν και κάθε διάσημος ντετέκτιβ ζηλεύοντας τον τρόπο και την ψυχραιμία με την οποία βλέπουν την πραγματικότητα. Νεανικό ανάγνωσμα το οποίο μου χάρισε δυο πολύ όμορφα απογεύματα.
Αρχίγραμμα 