Ίδιοι δεν είναι οι άνθρωποι πια, ούτε οι τόποι. Μονάχα η αγωνία ίδια, παντού. Κι ο ασυμμάζευτος φόβος. Η πρωτόφαντη τρέλα. Και η σκουριά. Διάχυτη. Διερράγησαν τα ιστία, θερίζοντας. Ο χρόνος τον άνθρωπο δε δίδαξε, ούτε ο άνθρωπος τον άνθρωπο. Κι εδραιώθη η τάξη του χρήματος και της σύγχυσης. Τα ουρλιαχτά των λύκων η άλλη… Read More Δημήτρης Α. Δημητριάδης, Πες μας ποιητή

Κάντε κάτι να μην ακουμπήσουμε τα πόδια μας στη γη! Δεν θέλουμε να προσγειωθούμε. Εμείς που, αιώνες τώρα, φροντίζουμε για τις υψηλές και χαμηλές πτήσεις των πνευμάτων σας∙ για τη μαγεία στην τέχνη και τη λογοτεχνία, για την άπιαστη και αόριστη ουσία της ποίησης. Εμείς που, οπλισμένοι με χρώματα, ζωγραφίζουμε τους γκρίζους τοίχους, εμείς που… Read More Ευλαμπία Τσιρέλη, οι ονειροπόλοι απευθύνουν έκκληση

Μέχρι να γίνω μια αγκαλιά από κόκκινα γαρύφαλλα Έχω ένα σκοτωμένο όνειρο, μια αιματοβαμμένη μνήμη και μια καρδιά που θα ‘ναι δεν θα ‘ναι δέκα χρονών Έχω πολλές πατρίδες, έχω χιλιάδες ονόματα, έχω χιλιάδες πληγές Είμαι απ’ την Παλαιστίνη, απ’ τη Συρία, απ’ το Ιράκ, απ’ το Αφγανιστάν, απ’ το Βιετνάμ, απ’ την Ιρλανδία, απ’… Read More Νίκος Σουβατζής, Μέχρι να γίνω μια αγκαλιά από κόκκινα γαρύφαλλα

Τίποτα Στην φθορά του χρόνου, στην παραφθορά της σκέψης βρίσκεται φυλακισμένη μια αέναη δυσθυμία περιπλέκει υφαντό σε χρώμα τρικουάζ και καταλήγει πιο σίγουρο από ποτέ ότι ήθος είναι η αλήθεια που δεν λέγεται τσαρλατάνος χωρατά γυρεύει με χαραγμένο στο προσωπείο ένα χαμόγελο της χαρμολύπης ό,τι κι αν αγαπήσαμε διαγράφηκαν σε μια μνήμη ασθενή πολλά συμβάντα… Read More Ροζ κυκλάμινο, τίποτα