Ίδιοι δεν είναι οι άνθρωποι πια, ούτε οι τόποι. Μονάχα η αγωνία ίδια, παντού. Κι ο ασυμμάζευτος φόβος. Η πρωτόφαντη τρέλα. Και η σκουριά. Διάχυτη. Διερράγησαν τα ιστία, θερίζοντας. Ο χρόνος τον άνθρωπο δε δίδαξε, ούτε ο άνθρωπος τον άνθρωπο. Κι εδραιώθη η τάξη του χρήματος και της σύγχυσης. Τα ουρλιαχτά των λύκων η άλλη… Read More Δημήτρης Α. Δημητριάδης, Πες μας ποιητή

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι την τέχνη την επέβαλαν οι προϋποθέσεις της εργασιακής αναγκαιότητας και δραστηριότητας των ανθρώπων. Όσο αναπτύσσονται οι προϋποθέσεις αυτές, τόσο γίνονται και πιο δυνατά, πιο σίγουρα τα φτερά ανύψωσης της τέχνης. Η τέχνη ακολουθεί τον άνθρωπο από τα πρώτα του βήματα. Τον διαμορφώνει και διαμορφώνεται, τον αναπτύσσει κι αναπτύσσεται μαζί του. Σαν… Read More Δημήτρης Α. Δημητριάδης, Οι δρόμοι της τέχνης

Κάντε κάτι να μην ακουμπήσουμε τα πόδια μας στη γη! Δεν θέλουμε να προσγειωθούμε. Εμείς που, αιώνες τώρα, φροντίζουμε για τις υψηλές και χαμηλές πτήσεις των πνευμάτων σας∙ για τη μαγεία στην τέχνη και τη λογοτεχνία, για την άπιαστη και αόριστη ουσία της ποίησης. Εμείς που, οπλισμένοι με χρώματα, ζωγραφίζουμε τους γκρίζους τοίχους, εμείς που… Read More Ευλαμπία Τσιρέλη, οι ονειροπόλοι απευθύνουν έκκληση

Μέχρι να γίνω μια αγκαλιά από κόκκινα γαρύφαλλα Έχω ένα σκοτωμένο όνειρο, μια αιματοβαμμένη μνήμη και μια καρδιά που θα ‘ναι δεν θα ‘ναι δέκα χρονών Έχω πολλές πατρίδες, έχω χιλιάδες ονόματα, έχω χιλιάδες πληγές Είμαι απ’ την Παλαιστίνη, απ’ τη Συρία, απ’ το Ιράκ, απ’ το Αφγανιστάν, απ’ το Βιετνάμ, απ’ την Ιρλανδία, απ’… Read More Νίκος Σουβατζής, Μέχρι να γίνω μια αγκαλιά από κόκκινα γαρύφαλλα