Τίποτα
Στην φθορά του χρόνου,
στην παραφθορά της σκέψης
βρίσκεται φυλακισμένη μια αέναη δυσθυμία
περιπλέκει υφαντό σε χρώμα τρικουάζ
και καταλήγει πιο σίγουρο
από ποτέ
ότι ήθος είναι η αλήθεια που δεν λέγεται
τσαρλατάνος χωρατά γυρεύει
με χαραγμένο στο προσωπείο ένα χαμόγελο
της χαρμολύπης
ό,τι κι αν αγαπήσαμε διαγράφηκαν σε μια μνήμη
ασθενή
πολλά συμβάντα γελούν μαζί μου
γιατί πάντα την αλήθεια τιτίβιζα
και κυνηγοί με σημάδευαν
με το δάχτυλο προτεταμένο
εκδιώχθηκα χωρίς ευχαριστώ για τα δώρα
ψυχής
και τώρα στέκω στη βροχή
να ξεπλένω τις αθώες αμαρτίες
του να λέω μια σκέψη εμπρός μου
και να διαγράφω τη μνήμη του χρόνου.
Με ξέχασαν, ξεχάστηκα και αναπνέω
λίγο θάνατο και λίγο αλκοόλ
και γελώ με την αναίδεια του εαυτού σου
στην παλέτα των χρωμάτων που ποτέ δεν θα δεις
γιατί ποτέ δεν άκουσες τις μύχιες σκέψεις μου
ποτέ δεν τέντωσες τ’ αυτιά σου
για τον κόσμο, εκεί άθεος όπως πάντα
να γελάς και να κλαις στη μιζέρια του τίποτα.
_
*από την αδημοσίευτη συλλογή «Χωρίς αφή κόκκινο»
Αρχίγραμμα 